Ostatnie pytanie

Po raz pierwszy ostatnie pytanie padło — rzucone pół–żartem — dwudziestego pierwszego maja 2061 roku. Były to czasy, kiedy ludzkość zawładnęła już światłem. Pytanie owo narodziło się jako rezultat półdolarowego zakładu, zawartego nad butelką whisky. A stało się to tak…

Dwaj członkowie wiernej świty Multivaca — Alexander Adell i Bertram Lupov — wiedzieli najlepiej, jak tylko człowiek mógł wiedzieć, co kryje się za zimną, błyszczącą płytą gigantycznego komputera. A w każdym razie mieli jakieś mgliste pojęcie o ogólnym schemacie obwodów i przekaźników, które narosły w maszynie od owych zamierzchłych czasów, kiedy to pojedynczy człowiek mógł mieć zupełnie jasne pojęcie o całości…

Postać

Dziś coś nowego. Opowiadanie w postaci audio - video. Miłego słuchania.

Śniący w mroku

                 Nazywam się Stephen Wallsworth. Jestem wykładowcą filologii angielskiej na Uniwersytecie w Mastern, trzydziestodwuletnim, wysokim i dobrze zbudowanym szatynem o brązowych oczach. 30 czerwca 1922 roku, gdy słońce zaszło i cienie spowiły świat nadając mu całkowicie inny, mroczny i tajemniczy wygląd, postanowiłem wybrać się na spacer do rosnącego nieopodal Mastern lasu.

Miałem teraz dużo wolnego od nauczania czaodpoczynek i uroki małomiasteczkowego życia. Tym razedzić lato w domu, czytając i spacerując po Mastern i okolicach. Cisza, spokój, piękne domy o dwuspadowych dachach i wspaniały las miały być obiektami mojego zainteresowania, jak również małe grono przyjaciół, z którymi spotykałem się od czasu do czasu. Nie chciałem zawracać sobie głowy pracą i sprawami z nią związanymi, planowałem po prostu odpocząć. 

Autobus

            Zima przyszła. Czas najwyższy. Skoro i tak jest lodowato to niech się świat trochę zabieli. Oczywiście efekty nocnych opadów mają też swoje minusy. Chociażby to, że prawie zabiłam się wchodząc do autobusu, ludzie zdążyli tam nanieść tyle śniegu jakby go łopatami wrzucali. Kilka lat temu wymyślono te przyciski do otwierania drzwi. Niby po to, żeby w zimie było cieplej. Wszystko pięknie, szkoda tylko, że wszystkie one są zupełnie nieszczelne.

            Dochodzi dziesiąta rano, oprócz mnie busem podróżuje grupka dziwnych dzieciaków. Wygląda na to, że zerwali się z gimbazy. Z tyłu siedzi kilku bezdomnych. Oprócz tego dwie starsze

panie opowiadają sobie o swoich chorobach. Potem o chorobach swoich dzieci i wnuków. I jeszcze trochę o wnukach.

Amanda

Bóg świadkiem a szatan mą zgubą, iż w czarnym łożu śmierci odnaleźć pragnąłem nadzieję. Pośród wijących się na ścianach cieni. W bezdennej nocy, tak cichej, że nawet szept wydawać by się mógł wołaniem rozpaczy. Czekałem na słowo, które przebije otchłań i rozjaśni mrok. Mijały godziny a twarz jej coraz bardziej przybierała blade oblicze. Ciało sztywniało a usta stawały się suche i sine. Co jakiś czas wydawała senne, pojedyncze tchnienie, lecz potem znów słyszałem nocne tykanie zegara i czułem jak dźwięk ten majaczy w głębi mojej pustej duszy. Wpatrywałem się w pobladłą twarz Amandy i widziałem jak z każdą chwilą ulatuje z niej życie. Byłem bezradny, słowa lekarza zabrzmiały jak wyrok. Straszna choroba zawładnęła jej ciałem. Niczym demon wdarła się w duszę, wywołując ból i cierpienie. Siedząc obok patrzyłem jak płomień świecy przygasa i bałem się spojrzeć w godziny ciemności.

CMENTARNA BRAMA

- Jeny wiedziałem, że tak będzie. – jęknął Rafi. Był najmłodszy z nich wszystkich, ale nie, do niczego go nie zmuszali, on sam chciał im towarzyszyć.

- Cśś, przymknij się. – szepnął Bary – Patrz, tam coś jest !

Rzeczywiście, z krzaków, w których byli ukryci chłopcy widać było bramę cmentarną. Teraz coś się poruszyło w jej granicach.

Ktoś

Zdarzyło się to w roku 2003 kiedy wracałem samochodem osobowym z Niemiec gdzie dorabiałem sobie jako pracownik budowlany. Była noc, około godziny pierwszej, jechałem drogą z Olsztyna do Dobrego Miasta (woj. warmińsko-mazurskie)